28 Haziran 2014 Cumartesi

10 comments

Dövmeden öğretmek farzdır !

Yaşın 12 ya da 13.Gene böyle bir razaman ayı ama kışa denk gelmiş ve benim çocukluğuma.Orta okuldaki din öğretmeni sıradan herkese duaları söylettiriyor.Ben gene kitap okumaktan dua mua öğrenmedim.Zaten annem türkçesini bilmeden arapça zırvalıklarla beynini doldurma demişti bana. Babamsa islamiyetin şartlarını ezberlerken karşısında gülümseyerek ''önce insan olmayı öğrenmelisin''demişti.

Babam bana çok gülümsemedi.Hayatta sayılı gülümsemelerinden biri buydu ve söylediği kelimelerde bunlardı.
Önce insan olmayı öğrenmek...
Hayvan mıyım lan ben ? dedirtiyor çocuksan ve beynin fındık kadarsa...

Sınıftaki tüm kerkenezler şakır şakır duaları öterken  sıra bana geldi.Dizlerim titreye titreye,ellerim terleye terleye ''ezberlemedim öğretmenim''
-Neden demedi,nasıl demedi,zaman vermedi...Gelip saçımdan tuttu ve sıraya gümmmp diye geçirdi kafamı adımı kazıdığım tahta sıraya.
Alnımın çatını tutup gözlerim dolarak kafamı kaldırdığımda sorgular gözlerle baktım herifin gözlerine.Çünkü tek bakabildiğim yer gözleriydi 40 kişilik sınıfta.Kırılan gururum yüzünden etrafa bakabilecek insanlığım almamıştı.Babam insan olmayı öğren demişti ve sanırım ben bunu becerememiştim.

Sınıfa dönen öğretmen beni örnek göstererek bunun gibi imansız,çapsız karşıma gelmeyin diye bağırdığında zil çaldı.

Çantamı alıp okuldan çıkmaya çalıştım ama lanet demir kapının önüne dikilen öğrenci çıkarmadı beni.Onurum kırıldığından sınıfa geride dönemedim.2 ders arka bahçede sessiz sessiz ağladım.Yanıma kimse gelmedi.Hiç bir arkadaşım,hiç bir öğretmenim ve bunu öğretmenin söylediği şeye yorumladım. Sanırım o Arapça şeysini öğrenseydim böyle bir ruha sahip olmazdım.
Eve gittiğimde annem alnımı görüp sarılıp ağladı.Düştüm sandı ve ben öğretmenin dövdüğünü söyleyemedim.Söylesem ne değişirdi inan bilmiyorum. Çünkü benim dönemimdeki öğretmenlerin dayak atması gayet normaldi. Okulumda dayat atmayan öğretmen olmadığı gibi dayak yemeyen öğrenci de yoktu.Kiminin saçı toplanmamış diye,kiminin tırnağı uzun...Benim en büyük öğretmenimin babam olduğunu söylerdi annem o bile beni döverdi :)

İnsan olmayı öğreten herkes döverdi anlayacağın...Bense insan nasıl olunursa bir an önce olmayı mümkün olduğunca hızlı tamamlamak istiyordum.
Yıllar geçti...Ben bir deistim...(sadece Allaha inanan ve tüm dinlere saygı duyan inanç türü.Hiç bir yaptırımı yoktur.Her peygamberi ve dini kabullenir.Aşırı hümanisttir :)

Ben hala Ramazanları seviyorum ya...
O öğretmeni yıllar sonra gördüm bu arada. İnanmayacasın ama gene bir ramazandı.Yüzüme derin derin batı ,sanırım tanımaya çalışıyordu.Belediye otobüsündeydik. Hızlı hızlı yanına gidip 
-Hey sen ,devlet memuru dedim.
Sinirli sinirli yüzüme bakar gibi olup sonra yüzünü yere eğdi.Sanırım yaptığı şeyi de beni de hatırladı.
Utandı mı...Sanmam ama utanmalıydı :)

Öyle işte cicoş.bu da böyle bir yazı.Öpüklendin insanca (: